L’Architecture de l’effondrement is een poëtische verkenning van breekbaarheid, puurheid en vloeibaarheid. Door de precisie en spanning van het balanceren op de handen wordt het lichaam zowel beeldhouwwerk als verteller – en wordt de schoonheid en kwetsbaarheid van het mannelijke lichaam in beweging uitvergroot. Deze handeling is een meditatie over kracht die tot het breekpunt wordt gedreven, waar controle en overgave elkaar ontmoeten en waar instorting onverwachte gratie onthult.